Aktualności

 

 

 

Mutyzm wybiórczy (MW) jest zaburzeniem lękowym, które objawia się konsekwentnym milczeniem
w określonych sytuacjach społecznych, przy jednoczesnej zdolności do mówienia w innych, bezpiecznych dla danego dziecka warunkach (np. w domu). Jest to stan, który może być mylony
z nieśmiałością, zaburzeniami opozycyjno-buntowniczymi, całościowymi zaburzeniami rozwoju czy innymi problemami lękowymi. Kluczowe w skutecznej pomocy dziecku jest postawienie prawidłowej diagnozy, która pozwoli na wdrożenie odpowiednich metod terapeutycznych.

 

 

 

Rodzice lub nauczyciele jako pierwsi zauważają, że dziecko nie mówi w określonych środowiskach
(np. w szkole, przedszkolu), choć swobodnie porozumiewa się w domu. Wówczas zaleca się skierowanie dziecka do placówki specjalistycznej lub poradni psychologiczno-pedagogicznej.

 

 

W procesie diagnostycznym kluczowe jest zebranie danych o funkcjonowaniu dziecka w różnych środowiskach, w tym w domu, przedszkolu/szkole oraz w kontaktach społecznych. Obserwacja dotyczy m.in. takich aspektów, jak brak kontaktu wzrokowego, ograniczone uczestnictwo
w interakcjach społecznych, nieobecność komunikacji werbalnej w określonych sytuacjach.

 

 

Diagnoza mutyzmu wybiórczego wymaga konsultacji z różnymi specjalistami, m.in. psychologiem, logopedą oraz terapeutą rodzinnym. Proces ten obejmuje:

• wywiad z rodzicami dotyczący rozwoju i zachowań dziecka w różnych środowiskach,

• obserwację w placówce edukacyjnej (wykonywaną przez nauczycieli lub pedagogów),

• bezpośrednie spotkania z dzieckiem – w przypadku młodszych dzieci w obecności rodziców,

• konsultacja u terapeuty rodzinnego, z udziałem rodzeństwa dziecka z mutyzmem wybiórczym, co pozwala na obserwacje dziecka w szerszym kontekście terapeutycznym,

 

 

Oficjalną diagnozę mutyzmu wybiórczego w Polsce może postawić lekarz psychiatra dzieci
i młodzieży. Wcześniej jednak dziecko często przechodzi proces diagnostyczny u psychologa lub psychoterapeuty, który ocenia problem i wdraża pierwsze formy wsparcia terapeutycznego.

 

 

Po postawieniu diagnozy rodzina otrzymuje oficjalną opinię, na podstawie której można ubiegać się
o specjalistyczną pomoc w szkole lub terapię indywidualną. Wdrożenie odpowiednich metod wsparcia jest kluczowe dla poprawy funkcjonowania dziecka.

 

 

Aby postawić diagnozę MW, konieczne jest wykluczenie innych możliwych przyczyn, takich jak:

1. Poważne zaburzenia rozwoju mowy i trudności artykulacyjne.

2. Brak znajomości języka wymaganego w danym środowisku.

3. Całościowe zaburzenia rozwoju (np. autyzm).

4. Zaburzenia psychotyczne.

 

 

 

Wczesne rozpoznanie MW ma kluczowe znaczenie dla skuteczności terapii i zapobiegania dalszym konsekwencjom, takim jak:

•zaburzenia lękowe i depresja,

•izolacja społeczna,

•niska samoocena,

•trudności szkolne i zawodowe,

•ryzyko samoleczenia alkoholem lub narkotykami,

•myśli samobójcze.

 

 

 

Mutyzm wybiórczy jest poważnym zaburzeniem lękowym, które wymaga interdyscyplinarnej diagnozy i kompleksowego podejścia terapeutycznego. Kluczowe jest szybkie zauważenie objawów, skierowanie dziecka do specjalistów i wdrożenie odpowiednich form wsparcia. Wczesna interwencja pozwala uniknąć długofalowych konsekwencji związanych z izolacją społeczną, problemami szkolnymi i emocjonalnymi.